Hoogzwanger 10 dagen, 10 uur per dag zitten en je mond houden, I loved it!
Het moment dat ik wist dat ik zwanger was ging ik me direct inschrijven voor een Vipassana stilte retraite. Het was namelijk een voornemen vanuit de laatste keer dat ik er zat, in 2014, mijn zwaarste 10-daagse ooit! Toen zat ik naast een hoogzwangere en had ik iedere dag zoveel respect voor haar hoe ze het met haar dikke buik 10 uur per dag 10 dagen lang uithield in lotushouding en in stilte. Ik voelde bewondering en een tikkeltje jaloezie dat zij met z’n tweetjes deze bijzondere ervaring hadden.
Dus, ik zag de zwangerschapstest positief, dacht fuck, alles wat erbij komt kijken, ik moet mediteren, ik ga weer een 10-daagse doen. Je moet je voor Vipassana op tijd inschrijven, lees een half jaar van tevoren. Zoiets als wanneer je een kaartje voor ITGWO koopt en dan geluk hebt dat er nog plek is vijf minuten na de inschrijving. Als oud-student had ik wel meer kans dan als nieuwkomertje.
"Moge alle mensen mijn vrede en harmonie delen, loskomen uit hun lijden, vol hunkering en aversie. Moge alle mensen gelukkig zijn. Be Happy!"
De weken gingen voorbij, thank God ging alles goed na de eerste drie maanden boven de wc hangen. En zo kwam de dag dat ik met mijn 32 weken zwangere buik de auto in stapte (“ja pap en mam ik kan alleen naar België rijden, jullie hoeven me niet te brengen”), klaar voor 10 dagen stilte. Mijn leven was op dat moment een chaos. Ex-vriend troubles, familie troubles, ondernemersgedoe en een extreme oestrogeen rush. Boom! Vanaf dag 1 dat ik er was voelde ik dankbaarheid met het besef hoezeer ik dit nodig had. Ik ging erheen zonder voorbereiding, want tot op de dag van vertrek zat ik vol gepland met to-do’s en vol met zorgen in mijn hoofd. Zoveel issues die me de afgelopen maanden hadden beziggehouden. Ik wilde het loslaten en tot rust komen en met ál mijn aandacht bij de baby en mezelf zijn. Weg van alle zorgen van thuis, van alle onrust van de mensen om mij heen, heftigheid van de situatie's. Gewoon stilte, met mezelf zijn en met de baby natuurlijk.
De Vipassana stilte retraite
Ik werd vertroeteld door de teacher en de manager. Extra zorg en iedere dag de vraag of ik niet meer slaap wilde, ook tijdens groepszittingen, en meer eten kon altijd geregeld worden. Ik heb het prima uitgehouden met om 07.00 ontbijt en 11.00 warm eten. Alleen wat extra fruit om 17.00 uur. Geen twee keer opscheppen, minimale hoeveelheid en dan toch gewoon genoeg hebben voor de rest van de dag. Van vijf tot zeven geen eten, het was onbedoeld intermittent fasting, tjakka! Kan ik die ook weer van mijn bucketlist afstrepen.
Wat was de baby kalm. Ik voelde geen enkele onrust van zijn kant, tot op de laatste avond. Geen spoor van drukke baby te vinden. Terwijl ik al die tijd dacht dat hij de drukte van zijn vader had. No way, hij reageert blijkbaar op mij, hoe ik me voel. Als ik druk ben is hij druk, als ik kalm ben is hij kalm. Hij reageerde op Guenka (de teacher) zijn stem, dan begon hij lekker te bewegen. En ik had het idee dat hij ook reageerde op momenten dat ik met de Vipassana naar mijn buik ging, piercingly, penetratingly. Er viel wel een en ander op te ruimen. Genoeg sankara’s kwamen boven drijven; boosheid, eindeloze negatieve gedachten. Dat is niet gezond, dat is niet wie ik wil zijn en van waaruit ik wil handelen. Ik wil duidelijk en eerlijk zijn en vanuit een liefdevol hart met compassie spreken. Geen spoor van slechte wil. Ik zat er met een duidelijk doel. Voordat dit mooie wezentje geboren werd mijn sjit zoveel mogelijk opruimen, om met hem en zijn vader een schone start te kunnen maken.
Wat ik uit deze 10-daagse heb gehaald en waar ik dankbaar voor ben:
∙ Ik heb een-op-een tijd gehad met de baby, met als enige stoorzender mijn gedachten;
∙ Ik ben niet weg hoeven gaan doordat het niet goed ging met iemand uit mijn omgeving of er een onverwachte situatie thuis was;
∙ Dat mijn lichaam 10 dagen zo fit is geweest dat ik geen houten bankje nodig heb gehad en ook niet heb hoeven lijden op fysiek niveau;
∙ Ik zo lief voor mezelf kon zijn, een waar cadeautje aan mezelf;
∙ Voor de zuchtende meid achter mij die symbool stond voor de mensen in mijn leven die zoveel invloed hebben op me dat ik mee ga in hun illusies;
∙ En wat was de baby kalm, ook daar ben ik dankbaar voor;
∙ Dankbaar dat ik mezelf deze 10-dagen leer-vakantie heb gegeven.
Inzichten die ik heb gekregen
∙ Alle negativiteit naar de ander loslaten; oordelen, boosheid, verwijt;
∙ Niet reageren op specifieke irritaties, maar focussen op mijn behoeften en verlangens erachter;
∙ Niet meegaan in aannames van de ander, de relatie zuiver houden;
∙ Hoeveel ruimte ik geef aan anderen om mij te beïnvloeden, dat ik veel eerder een hek met grenzen en duidelijkheid om me heen mag bouwen zonder me te hoeven afsluiten; ∙ Focussen in het leven op ‘As it is’ in plaats van ‘As I would like it to be’;
∙ Het belang van Vipassana; blijven doen ook, en juist, als de baby er is; ∙ En hoezeer het nodig is om een Vipassana omgeving te creëren, een plek in de natuur om te wonen en een mooie sfeer in mijn praktijk;
∙ Ik ben zeer dankbaar dat ik dit nog kon doen voordat de baby er is en ik daarmee veel meer in rust kan zijn in de eerste periode van zijn leven; ∙ Dat ik meer vanuit kalmte duidelijk mag maken aan mensen wat ik belangrijk vind en nodig heb;
∙ En vanuit dezelfde kalmte en harmonie verder mag werken aan een succesvolle praktijk om daarmee ook de dhamma door te geven via mijn werk.
p.s. Liam is nu bijna een jaar oud en to be fair: ondanks mijn heerlijke verlof, sommige mensen denken dat het een soort vakantie is, dat is het NIET!!! Maar ik heb dus nog geen enkele keer een uur zitten mediteren, laat staan iedere dag 2 uur. Wel heb ik de tip van de teacher op gevolgd; tijdens de borstvoeding mediteren en ik merk dat ik er ontspannen van word, er makkelijker bij ben en Liam er ook beter door gaat drinken! Ik in focus, hij in focus. Ik voel ook veel meer sensaties bij het borstvoeden wat het nog fijner maakt en intenser. En alles met -er is beter toch?!